1994 yilda braziliyalik fotojurnalist Sebastyan Salgado Ruandadagi qatliom dahshatlarini suratga olib, uyiga qaytdi. U Braziliyadagi o‘zi tug‘ilgan Minas-Jyerays hududidagi cheksiz o‘rmonlarda xotirjamlikda yashab o‘ziga kelmoqchi bo‘ldi.
Ammo u bu yerda ko‘rganidan dahshatga tushdi: bir necha yil ichida yam-yashil va jonivorlarga boy bo‘lgan o‘rmon qurigan daryolar qolgan tashlandiq yerga aylangan, bu yerdagi yovvoyi tabiatdan asar ham qolmagandi.
Bir paytlar o‘rmon bo‘lgan yerning atigi 0,5 % hududidagina daraxtlar qolgandi.
Shunda uning turmush o‘rtog‘i Leliya bir taklif bilan chiqdi. U o‘rmonni avvalgi holiga qaytarish uchun harakat qilishlari kerakligini aytdi. Sebastyan uni qo‘llab-quvvatladi va oila ilgarigi o‘rmon hududiga daraxt ekib chiqishga qaror qildi.
Salgadolar dastlabki urug‘larni 1998 yilda ekishdi, ammo bunday ulkan hajmdagi ish uchun ikki kishi kamlik qilardi. Maydoni 1 754 akr bo‘lgan o‘rmonni tiklash uchun ular 24 kishini yollashdi.
Shu bilan birga Sebastyan bu loyihani moliyalashtiradigan va qo‘llab-quvvatlaydigan hamkorlarni ham izladi. O‘z missiyasiga boshqalarning e'tiborini tortish uchun oila Instituto Terra ekologik tashkilotini tuzdi.
1998 yildan buyon ular 293 turdagi 4 mln tupdan ortiq daraxt o‘tqazishdi va 1 502 akr tropik o‘rmon tiklandi. Tashlandiq yerga aylanib qolgan hudud ilgarigi holiga qaytdi.
O‘rmon tufayli butun ekotizim qayta tiklandi. Bu yerga jonivorlar qaytdi. Tropik mikroiqlim tiklanganligi bois bu yerda yog‘inlar miqdori ko‘paydi va qurigan irmoqlar ham to‘lib oqa boshladi.