Samarqandning «Zarafshon» gazetasi «Buyuk yo‘lboshchimiz Islom Karimov — 80 yoshda» rukni ostida Islom Karimov zamondoshlarining Birinchi Prezidentimiz haqidagi xotiralari bilan o‘rtoqlashmoqda.
Islom Karimovning akasi — Quddus Karimovning rafiqasi, ayni paytda Samarqand shahridagi «Qo‘shbaqqolli» mahalla fuqarolar yig‘ini raisi bo‘lib ishlayotgan Taklifa Karimova qaynog‘asi haqidagi o‘z xotiralarini quyidagicha bayon etgan:
— Men bo‘lg‘usi prezident oilasiga 1964 yilda kelin bo‘lib tushganman. To‘yning ertasi kuniyoq bu oilada o‘zaro inoqlik, mehr, ilmga tashnalik benihoya yuqori ekanini anglaganman.
Islom Karimov oilada yettinchi farzand bo‘lib, opasi Mehriniso hamda aka-ukalari bilan ahil-inoq yashar, ular bilan o‘zaro ilmiy va aqliy tortishuvlar qilib turardi. Ayniqsa, turmush o‘rtog‘im Quddus Karimov bilan fan, sport, ta'lim-tarbiya, diniy va dunyoviy bilimlar borasida mudom bahslashardi.
O‘sha paytlarda Islom Karimov Chkalov nomidagi Toshkent aviatsiya ishlab chiqarish birlashmasida ishlar, Samarqandga har ikki-uch oyda kelib turardi. Har kelganida xo‘jayinim bilan tarix, iqtisodiyot va astronomiya sohasida fikr almashardi, tonggacha bahslashishardi.
Bir safar «Dadasi, ukangiz yosh bo‘lsa-da, kattalardek fikrlaydi, ong, tafakkur doirasi o‘ta keng. Buning sababi nimada?», deb so‘radim. «Kitobni sevishida, mutolaa qilish, o‘qib-izlanishdan erinmaganligida», dedi va bir voqeani so‘zlab berdi.
«Urush yillaridan keyin otamiz Abdug‘ani aka Ishtixon tumanidagi «zagotkontora» (o‘sha vaqtda shunday nomlangan)ga ishga o‘tdi va shu sababli Islom Mitan shaharchasidagi maktab-internatda tahsil oldi.
To‘rtinchi sinfda o‘qib yurganida 2-sinf o‘qituvchisi qattiq betob bo‘lib qoladi va uch-to‘rt oy maktabga kela olmasligi oydinlashadi. Shunda maktab-internat direktori 4-sinf o‘quvchisi — ukam Islomga ishonch bilan o‘sha sinf o‘quvchilarini o‘qitib turishni topshiradi. Yosh Islom bu ishonchni oqilona uddalash uchun kechalari uxlamay o‘qiydi, o‘z ustida ishlaydi. Natijada uch oy davomida o‘quvchilarni o‘qituvchidan kam bo‘lmay o‘qitadi. Uning bu salohiyati nafaqat maktabda, balki tumanda alohida e'tirof etiladi».
Islom Karimov ana shunday chuqur bilim, iste'dod va iqtidor egasi edi. Buni men yaqin odami, qarindoshi sifatida ellik yillik o‘zaro munosabatlarimiz davomida teran anglaganman.
Samarqand shahridagi “Dahbediy” mahallasida yashovchi Abdulla ota Dadajonov I.Karimovni shunday xotirlaydi:
— Islom Karimov bilan bir mahallada yashaganimdan doim qalbimda cheksiz iftixor tuyib yurganman.
Mahallamiz ahli foydalanadigan katta, ko‘rkam va tiniq hovuz Islom Karimov yashaydigan xonadon qarshisida edi. Bu yerdagi bir tup tut va o‘rik daraxti hovuzga ertadan kechgacha salqinlik berib, suvning mo‘'tadilligi va muzday bo‘lishini ta'minlardi.
Islomning bolaligi ana shu hovuz atrofida do‘stlari bilan turli o‘yinlar o‘ynash, kitob o‘qish, dars qilish, varrak va samolyot yasash bilan o‘tgan.
Kechagiday ko‘zim oldida, ertalab hovuzdan suv olishga kelsam, Islom tut soyasiga ko‘rpacha tashlab, dars qilib o‘tirgan bo‘lardi. Qo‘lidan doim kitob tushmasdi. Men akasi Ikrom bilan do‘st edim. Uyiga ko‘p borardim, dadasi Abdug‘ani aka o‘ta oqil, zukko, samimiy inson edi. Shuning uchun biz, bolalar bilan erinmay suhbatlashar, orzu-umidlarimiz, shu kunlarda qilayotgan ishlarimiz haqida so‘rar, zarur maslahatlar berardi. «Shaxmat, shashka kishi aqlini charxlaydi, bo‘sh vaqtlaringni behuda o‘tkazmay, jilla qursa, bir-bir yarim soat shaxmat yo shashka o‘ynanglar», derdi. Ko‘pincha birgalashib shashkaning «Burchak» deb ataladigan turini o‘ynardik. Islom shaxmatni ham, bu o‘yinni ham mohirona o‘ynar, hammamizni yutardi. Ammo vaqtni juda qadrlar va darhol yana dars qilishga sho‘ng‘ib ketardi.
