“Qizimning birgina gapi meni hayotga qaytardi” – 43 yoshida diplom olgan muallim

Rabbiniso Tojialiyevaning hayot yo‘li ancha murakkab. Bundan bir necha yil muqaddam avtohalokat tufayli u turmush o‘rtog‘i va o‘g‘lidan ajraladi. Baxtsiz hodisadan keyin ota hovlisiga qaytib kelgan ona qolgan ikki qizi uchun ham hayotda kuchli bo‘lish kerakligini anglab yetadi. U 43 yoshida qizi bilan oliygohda birga o‘qib diplomli ham bo‘ladi. Ayni paytda Rabbiniso opa Rishton tumanidagi 18-maktabda o‘qituvchilik qiladi.

{Yii::t(}

O'tkazib yuborish 6s

O'tkazib yuborish

Maktabsiz hayotimni tasavvur qila olmayman...

“Yoshim 57 da, pensiyaga chiqqanimga uch yil bo‘ldi, lekin maktab, bolalarsiz yashay olmayman. O‘qituvchilik sharafli kasblardan biri. O‘qituvchilikning nonini yeyishning o‘ziga yarasha mas’uliyati bor albatta. Bu mas’uliyatni doimo o‘zimda his qilaman. Boshlang‘ich sinf o‘quvchilari ayniqsa, beg‘ubor bo‘ladi. Ular bilan muloqot qilganingizda butun qalbingizdagi boshqa bir g‘uborlar tarqaladi-da, o‘zingiz ham yosh boladay bo‘lib qolasiz.

Uch farzandim bor edi. Ikki qiz, bir o‘g‘il. Bu dunyo sinovlari ko‘p ekan. Turmush o‘rtog‘im bilan o‘g‘lim baxtsiz hodisa tufayli vafot etishdi. Ikki qiz bilan qoldim. O‘shanda 39 yoshda edim. Turmush o‘rtog‘im 42 yosh, o‘g‘lim esa 15 yosh edi. O‘sha birinchi daqiqalarda bo‘ldi, hayot tugadi endi degan o‘yga borganman. Birinchi miyaga kelgan fikr shu bo‘lar ekan-da odamzotda. Lekin to‘ng‘ich qizimning “Ona, biz-chi?” degan gapi hayotimni o‘zgartirib yubordi. Shu birgina so‘zdan keyin o‘zimga keldim. O‘sha daqiqadan boshlab qiynalgan paytlarimda, mablag‘ tomonidan bo‘ladimi, mehr tomonidanmi, shu qizimning “Biz-chi?” degan gapi qulog‘imda jaranglardi. Ha, ikkita qizim bor-ku. Shular uchun yashayman endi bundan keyin, iloji yo‘q deb qizlarim uchun ham yashay boshladim.

Katta qizim 11-sinfni bitirdi. Birinchi, ikkinchi yili o‘ta olmagan bo‘lsa ham baribir qaytmadi yo‘lidan, men ham qaytmadim. O‘qiysan, baribir o‘qiysan. Xotiringni bir joyga qo‘ygin. Tayyorgarlikni ham tashlab qo‘yma, kasbni ham o‘rgan, deb tayinlardim. Tikuvchilikka ham berdim orada. Bichish-tikishni ham o‘rganib oldi. Keyin omadi keldi. Farg‘ona Davlat universitetining fizika-matematika fakultetiga o‘qishga kirdi.

Endi shu paytlarda o‘rta maxsus ma’lumotlilarga dars berish kamayayotgan edi. Oliy ma’lumotlilar ko‘payib, bizning o‘rnimizga ular ishga kelishi kerak edi. Lekin men, xo‘p endi o‘rta maxsus ma’lumotliman, oliy ma’lumotli diplomim yo‘q. Nima qilaman? Qizlarim o‘qishga kirdi. Kontrakt, shartnoma asosida o‘qishga kirdi. Uni pulini to‘lash kerak. Nimadir qilish kerak...

Xullas yoshim katta bo‘lsa ham o‘qishga harakat qildim. 2011 yil. 43 yoshda bo‘lganman o‘sha paytda. Men ham qizim qatori shartnoma asosida o‘qishga kirdim. Endi qizim ikkamiz o‘qishga birgalikda borib keladigan bo‘ldik. Qizim menga maslahatchi. Ko‘rganlar, eshitganlar ham, “Kim bu?” deyishsa, hazillashib, “Opam,” deb qo‘yardi. Bilganlar esa hayron bo‘lishardi. Yoshimni ko‘rib, “O‘qituvchimisiz?” “Yo‘q, o‘qiyapman, studentman,” desam hayron qolishardi.

Bir so‘z bilan aytganda sinovlarda sinmadim. Farzandlarimni chiroyli qilib tarbiyalab turmushga uzatdim. Shirindan shakar nevaralarim bor.

Qizlarimning ertangi hayotlari yaxshi bo‘lishlarini o‘ylab, 43 yoshimda student bo‘ldim. Hayot kuchli bo‘lishga majbur qildi. Oiladagi ikki erkakning kuchini men o‘zim oldim o‘zimga va qizlarim buni to‘g‘ri qabul qilishdi.

Meni xursand qilgani o‘g‘limning do‘stlari tez-tez holimdan xabar olib turishadi. Men esa nevaralarim va bir quchoq maktab o‘quvchilari bilan o‘zimni ovutaman”, – deydi Rabbiniso Tojialiyeva.

Sarvar Ziyoyev,
Kun.uz
Operator va montajchi – Sardor Mamirov.