«Bas, qachonki insonni zarar tutsa, Bizga duo qilur. So‘ngra unga O‘zimizdan ne'mat bersak, «Albatta, bu menga ilmim tufayli berildi», – der. Yo‘q! U sinovdir. Lekin ularning ko‘plari bilmaslar». Zumar surasi 49-oyat.
Bu dunyoda Allohga shirku kufr keltirib, Undan o‘zgaga iltijo qilib, Alloh zikr qilinganda, yuragi siqilib, peshonasi tirishib, Allohdan o‘zgalar zikr qilinganda shodlanib yurgan insonni qarang!
«Bas, qachonki insonni zarar tutsa, Bizga duo qilur».
Boshiga musibat tushsa, balo-ofat kelsa, o‘shanday kimsa ham soxta xudolariga emas, Alloh taologa yolvoradi. Chunki musibat va balo-ofat rejasiz keladi, oldindan o‘ylab, reja tuzib qo‘yib bo‘lmaydi. Og‘ir musibat vaqtida manmanlik va takabburlik ham qolmaydi, insonning fitrati – sof tabiati ochiladi. Insonning fitratida esa Alloh taoloning vahdoniyatini tan olish xususiyati bor. Shu bois, har qanday inson u qanchalik kofir, qanchalik mushrik bo‘lmasin, boshiga musibat tushib, zararga yuz tutsa, faqat Alloh taoloning O‘ziga yolvoradi.
«So‘ngra unga O‘zimizdan ne'mat bersak, «Albatta, bu menga ilmim tufayli berildi», – der».
Alloh taolo undan zararni olib, unga yana tinchlik-omonlik va ofiyatni bersa, u eski holatiga qaytadi. Alloh bergan ne'matni, tinchlik-omonlik, ofiyat va yaxshiliklarni o‘z ilmim, xatti-harakatim bilan topdim, deb da'vo qila boshlaydi.
«Yo‘q!»
«Yo‘q!» Bu da'vo noto‘g‘ri. U berilgan ne'matlarni o‘z ilmi tufayli topgani yo‘q.
«U sinovdir».
Unga berilgan ne'mat, qani, bu ne'matga shukr qilarmikan yoki noshukrlik qilarmikan, degan sinovdir.
«Lekin ularning ko‘plari bilmaslar».
Natijada o‘zlariga berilgan ne'mat uchun Allohga shukr qilish o‘rniga, uni unday qilib topdim, buni bunday qilib topdim, deb maqtanib yuradi.
Shayx Muhammad Sodiq Muhammad Yusuf
(Tafsiri Hilol kitobidan)
