Zominlik Shodiyor Muhiddinovning yoshi qirqqa yaqinlashib qolibdiki, hayoti davomida sodir etgan qilmishlari uchun bir necha bor sudlandi. Biroq, u bundan o‘ziga xulosa chiqarishni xayoliga ham keltirmadi. Aksincha, o‘z bilganidan qolmadi, deb yozadi “Huquq” gazetasi.
Shodiyorning fikri-zikri qanday qilib bo‘lsa-da pul topishda edi.
Kunlarning birida boshqa qishloqda yashovchi To‘lqin Nazarov otini sotmoqchiligini eshitib qoldi. O‘zicha nimalarnidir rejalashtirib olgan Shodiyor uning uyiga jo‘nadi.
- Otingizga xaridor bo‘lib keldim, - dedi u salom-alikdan so‘ng.
- Anchadan beri sotishni mo‘ljallab yuribman, so‘raganlar mening chamamdan kam aytayapti, - dedi To‘lqin uning fikrini bilolmay.
- Ayting, kelisholsak, otni o‘zim olaman, - dedi Shodiyor o‘zini har narsaga qodirdek tutib. – Faqat pulini sal keyinroq beraman.
Ular savdolashishdi. Aytilgan narx garchi nasiya bo‘lsa ham To‘lqin istaganidek edi, rozi bo‘ldi. Otni yetaklab ketgan Shodiyor uni so‘yib sotib yubordi. Pulni keltirishni “unutdi”. Aksincha o‘z ehtiyojiga sarfladi.
Bu orada tanishi Xoliyor Quvvatovning ham otini sotmoqchiligini eshitib, halovati yo‘qoldi. “Qanday qilib bo‘lsa ham otni qo‘lga kiritaman”, deya ahd qildi.
Sodda va ishonuvchan Xoliyor firibgar Shodiyorning hiylalariga uchdi. Qanday qilib otni unga tutqazib yuborganini bilmay qoldi. Shodiyordan uzoq vaqt darak bo‘lmadi.
Ot egalari uni izlab topisholmadi. So‘ng bu haqida huquqni muhofaza qiluvchi organlarga xabar qilishdi. Firibgar ot ishqibozi ekanligini aytib, aybini tan oldi.
Sud Shodiyor Muhiddinovga uch yarim yilga ozodlikdan mahrum qilish jazosini tayinlab, hukm chiqardi.
